LULLABY

Άρρωστε, ιδές, λαμπρά σβύνεται η μέρα, τριανταφυλλί προμήνυμα του Χάρου· τόση γαλήνη στα γεμάτα χάρου, που μοίρα σου χαρίζει ανοιχτοχέρα. Και στο ναό που άσπρος φαντάζει πέρα - σα να ‘γιναν κολώνες του μαρμάρου οι αρμονίες ενός ύμνου του Πινδάρου πήζοντας ξάφνου μες στον άγιο αγέρα - Έμπα κοίμου και ο ύπνος θα σε γιάνει. Θα ονειρευτείς την ομορφιά την ίδια, που με τ’ αρχαίο τραγούδι θα γλυκάνει της καρδιάς σου τα θλιβερά ξεσκλίδια· “Τον αγαπά ο Θεός, πεθνήσκει νέος. Μην ξυπνάς· είμαι ο θάνατος ο ωραίος.”

Sufferer, see: the bright day goes, Portent of passing, like a rose. Pass, full of joy, to the repose That open-handed Fate bestows. In the white temple shining there – A Pindar hymn, whose harmony Turned into marble columnry, Suddenly formed in sacred air – Enter, and rest; and sleep shall heal. Dream then of beauty, set apart, That sweetens with this ancient song The wretched tatters of your heart: ‘Don’t wake. The one God loves, dies young: And I am Death, the beautiful.’