Because Deep Down I Glorified…

Γιατί βαθιά μου δόξασα και πίστεψα τη γη και στη φυγή δεν άπλωσα τα μυστικά φτερά μου, μα ολάκερον ερίζωσα το νου μου στη σιγή, να που και πάλι αναπηδά στη δίψα μου η πηγή, πηγή ζωής, χορευτική πηγή, πηγή χαρά μου… Γιατί ποτέ δε λόγιασα το πότε και το πώς, μα εβύθισα τη σκέψη μου μέσα στην πάσαν ώρα, σα μέσα της να κρύβονταν ο αμέτρητος σκοπός, να τώρα που, ή καλοκαιριά τριγύρα μου είτε μπόρα, λάμπ' η στιγμή ολοστρόγγυλη στο νου μου σαν οπώρα, βρέχει απ' τα βάθη τ' ουρανού και μέσα μου ο καρπός!… Γιατί δεν είπα: «Εδώ η ζωή αρχίζει, εδώ τελειώνει…» μα «Αν είν' η μέρα βροχερή, σέρνει πιο πλούσιο φως… μα κι ο σεισμός βαθύτερη τη χτίση θεμελιώνει, τι ο ζωντανός παλμός της γης που πλάθει είναι κρυφός…» να που, ό,τι στάθη εφήμερο, σα σύγνεφο αναλιώνει, να που κι ο μέγας Θάνατος μου γίνηκε αδερφός!…

Because deep down I glorified and gave the earth my trust, And never spread my secret wings to flee, But rooted deep in silence my soul unstintingly, Till the fresh waters once again came surging for my thirst, A spring of life, a dancing spring, my spring of ecstasy; Because I never gave a thought to When and How at all, But steeped in each last hour my thoughtfulness, As if it held within it the immeasurable goal – No matter then, if summer smiles, or round me roars the gale, The moment dreams inside me like an apple round and full, And heights of heaven shower me with fruitfulness. Because I never said: - Here life begins and here it ceases, But: - If there comes a rainy day, the light will be the richer, Even the earthquake roots the house more firm and deep than ever, For hidden deep in earth it drives the life-creating tremor, - Behold! how the ephemeral dissolves among the breezes, And Death himself, the mighty one, Death has become my brother.