Love

Περδικόστηθη Τσιγγάνα, ώ μαγεύτρα, πού μιλείς τά μεσάνυχτα πρός τ’ άστρα γλώσσα προσταγείς, πού μιλώντας γιγαντεύεις καί τούς κόσμους ξεπερνάς καί τ’ αστέρια σού φορούνε μιά κορώνα ξωτικιάς! Σφίξε γύρω μου τή ζώνη τών αντίκρειω σου χεριών· είμ’ ο μάγος τής αγάπης, μάγισσα τών αστεριών. Μάθε με πώς νά κατέχω τά γραφτά θνητών κι εθνών, πώς τ’ απόκρυφα τών κύκλων καί τών ουρανών· πώς νά φέρνω αναστημένους σέ καθρέφτες μαγικούς τίς πεντάμορφες τού κόσμου κι όλους τούς καιρούς· πώς υπάκουους τούς δαιμόνους, τούς λαούς τών ξωτικών στούς χρυσούς νά δένω γύρους τών δαχτυλιδιών, κάθως δένω καί τό λόγο, δαίμονα καί ξωτικό, στό χρυσό τό δαχτυλίδι, στό ρυθμό.

Partridge-breasted gypsy woman, witch who at the midnight hour utters to the starry heavens words of power: speaking, you grow vast, unearthly; worlds are overwhelmed, bow down: all the stars confer a wondrous fairy crown! Clasp your valiant arms around me, masculine, the belt of Mars: clasp, and know me for love’s wizard, witch of stars. Teach me how to scan the pages, men’s and nations’ destinies, secrets of the circling ages and the skies: how to work the magic mirrors, how to resurrect at last all the world’s most lovely women, and the past; how to tame the hosts of demons, airy phantoms fluttering, bind them in a talismanic golden ring, even as I bind together word and ghost and demon, all in the golden finger-circlet rhythmical!